Śródmiąższowe zapalenia pęcherza moczowego

Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego, to zespół dolegliwości bólowych występujących w podbrzuszu: w okolicy miednicy, pochwy lub cewki moczowej. Charakterystycznym objawem jest tzw. częstomocz, czyli silne poczucie parcia na pęcherz i potrzeba częstego oddawania moczu oraz towarzyszący tej czynności silny ból i pieczenie. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego jest schorzeniem przewlekłym. Częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Jest ono bardzo uciążliwe, daje choremu poczucie dyskomfortu, utrudnia codzienne funkcjonowanie i pogarsza jakość życia. Objawy są mało swoiste i przypominają zapalenie pęcherza wywołane zakażeniem dróg moczowych.

Diagnostyka śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego

Rozpoznanie więc oparte jest w pierwszej kolejności na wykluczeniu, jako przyczyn dolegliwości, wszelkich ewentualnych chorób i infekcji: pęcherza, nerek i narządów płciowych oraz nieprawidłowości w ich budowie. W trakcie diagnostyki wykonuje się szereg badań: analizę moczu, cytologię, badania obrazowe: USG jamy brzusznej i uro-tk oraz cystoskopię połączoną z biopsją. Głównym kryterium pozwalającym na rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest stwierdzenie w badaniu cystoskopowym zmian w postaci krwawych wybroczyn i owrzodzeń na powierzchni błony śluzowej pęcherza. Wskazaniem na wystąpienie schorzenia jest również. obecność, w pobranym do badania histopatologicznego materiale, komórek tucznych. Niestety takie zmiany pojawiają się bardzo rzadko. Jedynym sposobem pomocnym w rozpoznaniu jest TEST PARSONSA -podanie do pęcherza dwóch różnych substancji i obserwacja reakcji pacjenta na każdą z nich .Nieznane są czynniki wywołujące chorobę. Pojawia się ona nagle i niespodziewanie, bez konkretnych przyczyn. Według najnowszych badań sprzyjają jej przebyte w przeszłości infekcje dróg moczowych, alergie, depresje, palenie papierosów. Często współistnieje ona z zespołem jelita drażliwego, chorobami autoimmunologicznymi. Może mieć również podłoże genetyczne.

Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego

Proces leczenia jest trudny i skomplikowany. Przeważnie choroba rozpoznawana jest późno, w stanie mocno zaawansowanym. Niemożność precyzyjnego określenia czynnika chorobotwórczego utrudnia dobór najefektywniejszej formy terapii. Dodatkową komplikację stanowi samoistne ustępowanie objawów, nawet na dłuższy okres i ponowne nawracanie ich. Metody leczenia są mniej i bardziej inwazyjne. Jedną z metod jest farmakoterapia. Polega ona na aplikowaniu pacjentowi środków doustnych lub bezpośrednio do pęcherza. Stosuje się między innymi trójcykliczne leki antydepresyjne, antyhistaminowe, rozkurczowe, blokery kanału wapniowego itd. Doustną terapię farmakologiczną można uzupełnić suplementami takimi jak: L-arginina, aloes, kwas hialuronowy. Wśród preparatów dopęcherzowych dużą efektywnością odznaczają się heparyna i kwas hialuronowy, wykazujące właściwości przeciwzapalne. Podawane są one za pomocą cewnika. Mają jednak tę przewagę nad doustnymi, że działają szybciej i powodują mniejsze skutki uboczne. W przypadku, gdy choroba ma podłoże neurogenne, stosuje się bardziej inwazyjne terapie np. wstrzykiwanie neurotoksyn porażających włókna nerwowe, odpowiadające za nieprawidłową reakcję pęcherza albo neurostymulację nerwów za pomocą elektrod o różnym natężeniu. Celem tego drugiego zabiegu jest poprawa funkcjonowania mięśniówki pęcherza. W cięższych przypadkach wykonuje się zabiegi chirurgiczne polegające między innymi na rozciąganiu pęcherza poprzez wprowadzenie do niego pod ciśnieniem płynu lub powiększaniu za pomocą fragmentu jelita. W skrajnych sytuacjach przeprowadza się cystektomie, czyli częściowe lub całkowite usunięcie tego narządu.   W leczeniu stosuję się również ostrzykiwanie ściany pęcherza BOTOXEM.

Dieta i ćwiczenia wspomagające leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego

Pacjent może wspomóc terapię i ograniczyć dolegliwości i uciążliwości związane z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego poprzez stosowanie odpowiedniej diety wykluczającej z menu produkty drażniące błonę śluzową pęcherza takie jak: owoce bogate w witaminę C, warzywa zawierające potas, wyroby z dużą ilością kakao, cukru, napoje z kofeiną, alkohol itd.. Elementem łagodzącym przebieg choroby są regularne ćwiczenia fizyczne, w tym rozciągające. Ograniczeniu częstości oddawania moczu służy trening pęcherza, polegający na kontrolowanym wstrzymywaniu mikcji. Ważna jest też umiejętność radzenia sobie ze stresem oraz znajomość i umiejętność korzystania z technik relaksacyjnych. Osoby, które zaobserwowały u siebie niepokojące dolegliwości, mogące wskazywać na w/w schorzenie, zapraszam na konsultację do gabinetu urologicznego – Wrocław ul. Gwarna 6. Zapewniam pomoc specjalistyczną w zakresie diagnostyki(wykonuję TEST PARSONSA) dobór najefektywniejszej metody terapii, a następnie pełną kontrolę przebiegu procesu leczenia. Oferuję również pacjentowi pełne wsparcie psychiczne.